Wiehnachten gaht uns Gedankens tomeist jümmers trüch in de Kinnerjahrn. Vele Geschichten vertellt dorüm ok vun’t Fest in fröher Tieden – vun brune Koken, den lüchten Wiehnachtsboom un vun fein Rükelsch in de Stuven. Man, laat mi nahdinken: Wo seech dat denn in Kiel ut, as ick lütt wär? De grote Krieg wär jüst to Enn. Wi brukten nachts nich mehr in den Bunker, denn de Flegers, de ehr Bomben öber uns Stadt affsmeten harrn, bleben endlich ut.
Ick kann mi noch good dorup besinnen, as Modder in de Adventstied 1946 mit mi to’n Inkäupen föhr. Wat wär dat al een Gedrängel, bet wi uns up’t Letzt in de Stratenbahn quetscht harrn. „Nich mehr tostiegen – de Waag ist pruppenvull“ – gröhl de Schaffner un liekers hungen sick noch ne Masse Lüüd up’t Trittbrett.
An’n Bahnhoff marsen wi uns weller rut. Vörbi gung’t an’n „Swatten Markt“, wonehm de Lüüd fix an’t Tuscheln nun Schinschen wärn. „Kumm wieder“, sä Modder, „dat is nix för uns!“
Sodennig lepen wi denn dörch de Ruins dat Sophienblatt dahl. In en Keller in de Habenstraat wär „Kepa“. Modder wull girn ein paar Talglichters för’n Dannboom hebben.
Dree Stück kunn se wull kriegen – awers bloots, wenn se noch n Schachtel Grammophonnadeln dorto köfft. Wi harrn twaars keen Grammophon, man Modder däht liekers, un soans harrn wi tominds dree Wiehnachtslichters!
Up’n Trümmerplatz mang de velen Nissenhütten koffen wi ok noch einen lialüttjen Dannboom – man för dree Lichters wär he jümmers noch to groot. Un denn käm Hilligabend! De Törfsoden glösen in de lütte Brennhex vun uns Köök, un de Winterstrom leet dat Drahtglas, mit dat de Finsters dichtnagelt wärn, düchtig klappern.
Wi Kinner wössen: Dat harr to’t Fest Extra-Levensmittelkorten geven un freuen uns bannig up’t feine Eten. Leider wärn nömlich un letzten Kantüffeln in’t pustig Kellerlock infrohrn, un so käm uns de Fischwust good to pass, de’t up Fleischmarken geev. Dat oll klitschig Maisbroot rutsch mit sun Wust in de Hand doch glieks veel beter. Dorto geef dat “Heißgetränk“ – en lila Plöörwater, wat awers snaakscher Wies kolt drunken wörr. Dat kunnst ahn Marken käupen – man so smeckt dat ok.
Oh, wat heff ick mi to de sülm snitzten Holländer-Holtschoh freut, de tosamen mit de vun Oma ut ole Wull knütt’te Handschen för mi ünnern Dannboom legen.
Man, as ick Holtschoh un Handschen jüst anprobeern wull – batz – gung’t Licht ut! Wärn sachs keen Köhlen mehr up’t Elektrizitätswark.
Man, wat schaad dat al? De dree Talglichters vun „Kepa“ flackern ja noch mit ehr warm Licht in uns Wahnköök.
De Hauptsaak wär doch: Wi harrn Freden!
Ihr Eckart Ehlers
Pastor
